Κάθε καλοκαίρι, οι Έλληνες συρρέουν στις παραλίες του Αιγαίου και του Ιονίου για να κολυμπήσουν, να κάνουν ηλιοθεραπεία ή να χαλαρώσουν στις γραφικές ταβέρνες ή στα μοντέρνα beach bar. Όμως οι αρχαίοι Έλληνες απολάμβαναν την παραλία κολυμπώντας όσο εμείς σήμερα;
Ποια ήταν η σχέση των αρχαίων Ελλήνων με την παραλία; Είναι απίθανο οι πλούσιοι Αθηναίοι ή Σπαρτιάτες της ενδοχώρας να έβγαζαν τα άρματά τους στην ακτή.
Αν και η κουλτούρα των διακοπών στην παραλία ξεκίνησε στην Ευρώπη στα τέλη του 1700, καθώς η καλύτερη μεταφορά διευκόλυνε την πρόσβαση στη θάλασσα, υπάρχουν ενδείξεις ότι οι αρχαίοι Έλληνες ζούσαν πράγματι στις αμμώδεις ακτές της χώρας.
Οι αρχαίοι Έλληνες μπορεί να πήγαιναν στην παραλία για να γλιτώσουν από τον καυτό καιρό
Αυτή η ιστορία για τον Διογένη τον Κυνικό ρίχνει λίγο φως:
Ο Μέγας Αλέξανδρος ερχόταν από την Κόρινθο για να συγκεντρώσει τους Έλληνες για εισβολή στην Περσία. Ενώ εκεί είδε τον Διογένη στην παραλία.
Ο Διογένης είχε τη φήμη του πιο ευτυχισμένου ανθρώπου στον κόσμο – παρά το παρατσούκλι του «Ο Κυνικός». Ο Αλέξανδρος ήρθε κοντά της και πρόσφερε στον Διογένη ό,τι ήθελε.
Ο Διογένης ζήτησε μόνο από τον Αλέξανδρο να παραμερίσει, καθώς εμπόδιζε τον ήλιο.
Όπως είπε ένας σχολιαστής: «Αν ζούσα στην Ελλάδα στην αρχαιότητα, ο καιρός θα έψαχνε νερό για να με δροσίσει, ειδικά αν δεν ήταν μακριά».
«Και να ζήσω σε ένα νησί, θα ήταν συνέχεια γύρω μου», είπε ο σχολιαστής, οπότε «μάλλον θα κάτσω να φάω λίγο ψωμί, ίσως κοιτάζοντας τα κύματα σε έναν βράχο και νιώθοντας το νερό στα πόδια μου».
Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι ήξεραν σίγουρα κολύμπι
Ωστόσο, δεν αμφισβητείται ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν να κολυμπούν και το έκαναν τόσο για ευχαρίστηση όσο και για ευχαρίστηση.
Το κολύμπι ήταν τόσο φυσικό για τους αρχαίους Έλληνες που δεν υπάρχουν οδηγίες για αυτές τις ασκήσεις.
Τα παιδιά έμαθαν να κολυμπούν όπως τους έμαθαν οι γονείς τους να περπατούν.
Ο Πλάτωνας θεωρούσε έναν άνθρωπο που δεν ήξερε κολύμπι ως αμόρφωτο.
Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι το κολύμπι στη θάλασσα είναι καλύτερο για την υγεία από το κολύμπι σε λίμνες και ποτάμια. Ήταν επίσης υπέρ του κρύου και όχι του ζεστού νερού.
Η σωματική δραστηριότητα της κολύμβησης ήταν απαραίτητη για τους πολεμιστές που χρειαζόταν να διασχίσουν ποτάμια ή να κολυμπήσουν για τη ζωή τους σε περίπτωση ναυαγίων κατά τη διάρκεια ναυμαχιών.
Αξιοσημείωτη είναι η περιγραφή του Ομήρου στην Ιλιάδα για την αναχώρηση του ελληνικού ναυτικού για τον Τρωικό πόλεμο.
Ο Θουκυδίδης μας πληροφορεί ότι, κατά την πολιορκία της Σφηκτορίας από τους Αθηναίους, δύτες κατάφεραν να φέρουν προμήθειες στο νησί κολυμπώντας τους Σπαρτιάτες κάτω από το νερό και φέρνοντας καλάθια πίσω τους.
Σύμφωνα με την περιγραφή της Μάχης των Συρακουσών από τον Ηρόδοτο, οι Αθηναίοι έστειλαν δύτες για να καταστρέψουν πασσάλους τους οποίους οι Συρακούσες είχαν τοποθετήσει κάτω από το νερό για να εμποδίσουν τα εχθρικά σκάφη να πλησιάσουν.
Το γεγονός αυτό αποδίδει και στον μεγάλο αριθμό των επιζώντων από τη μάχη της Σαλαμίνας το 480 π.Χ.
Το “The Encyclopedia of Ancient Grease”, του Nigel Guy Wilson, δηλώνει ότι υπάρχουν αναφορές σε πολλά στυλ κολύμβησης, συμπεριλαμβανομένων τόσο του πρόσθιου όσο και του crawl, και ότι οι πρώτοι άνθρωποι βοηθούνταν με σωσίβιες ζώνες από φελλό.
Μια τοιχογραφία του 5ου αιώνα από το Paestum απεικονίζει έναν νεαρό άνδρα να πηδά από έναν πύργο καταδύσεων. Υπάρχουν επίσης λογοτεχνικά στοιχεία για περιστασιακούς αγώνες κολύμβησης στην αρχαία Ελλάδα.
“Κακό φανατικό των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μουσική ninja. Αναγνώστης. Ανεξάρτητος παίκτης. Τρελός στο διαδίκτυο. Λάτρεις της ποπ κουλτούρας. Ευαγγελιστής τηλεόρασης.”